Queensland

No to Harleen się przeliczyła. Nie miała jednak czasu na tworzenie nowej strategii. Zresztą, ona potrzebowała w tym momencie nie pomysłów (choć te też), ale prędkości. Czemu nie mogła być jak ten głupek w czerwonym, lateksowym kombinezonie, co to ma jakiś złoty piorun na klatce piersiowej? W tym (i tylko w tym) momencie pożałowała, że nie jest aż tak szybka. Pewnie nie narzekałaby, gdyby mogła zobaczyć sylwetkę Flasha, choć krągłości i tak na swój sposób były bardziej pociągające.
Myślenie o tym na pewno nie ułatwi jej tego, by się stąd wydostać.
Gdy dojrzała drzwi, nie chciała się zastanawiać. Chciała po prostu to od razu załatwić. Zerknęła przez ramię, aby sprawdzić czy ma szansę przystanąć na dłuższą chwilę, zanim słoń ją zaatakuje. Quinzel nie chciała zatrzymywać się na długo. Miała więc nadzieję, że jej plan, który pojawił się znikąd właściwie, wypali. Mianowicie - jej zamiarem było wsunięcie miecza w szczelinę między skrzydłami drzwi, aby sprawdzić czy zamek puści (niestety, klucza nie posiadała). Miała jednak przeczucie, że jeśli to się nie sprawdzi to zaczeka chyba aż słoń uderzy trąbą w któreś ze skrzydeł. Tylko był jeden problem - nie miała pojęcia, co jest za drzwiami i jak to się dla niej może skończyć. Chciała więc wykorzystać młot - o ile była szansa - by przygrzmocić w zamek.
Cokolwiek, byle otworzyć te cholerne drzwi! Najlepiej, jakby za nimi znajdywał się bufet, wszystko za darmo i do tego pyszne. Tak!

- Oooo-o-oooooooooo - przynajmniej taki wydźwięk miała reakcja Harleen, w żaden sposób nie pokazując jakiegoś podniecenia, którego można było się doszukać, a raczej podziw i przestrach. Tyle zdążyła zauważyć, jak huknęło, a podłoże uległo wekierze.
Zaraz przyspieszyła. Nie miała zamiaru skończyć jak kawał skóry robiący za uroczy dywan w labiryncie, o nie, nie. Obiecała sobie, że na pewno wraca do Gotham. To znak, by nie podróżowała, by spotkała się ze swoją przyjaciółką, swoimi dziećmi i zachwycała miasto urokiem, które było jej tak dobrze znane.
Jak siłą młota nie mogła rozwalić zamka to postanowiła skorzystać choćby z dwóch sekund, jakie zyskała na tej ucieczce. Przyjrzała się ogromnemu zamkowi, najchętniej próbując przecisnąć się w dziurkę od potężnego klucza. Wiedziała jednak, że aż tak elastyczna i chuda nie jest. I żebyśmy nie pomyśleli źle - to nie był jej kompleks. Dobrze się czuła w swoim ciele. Jak miałaby nie?
Gdy dotarła do drugiej pary drzwi, łudząco podobnej do tych, przy których kombinowała parę chwil temu, blondynka już nie użyła młota. Młot bezpiecznie zawisnął w przegrodzie doszytej do torby. Była psychiatra - po krótkim rozeznaniu się z tym, ile ma czasu - wsunęła w miejsce na klucz wyszczerbiony miecz. Miała nadzieję, że to jakoś zadziała, że nie będzie problemów i nie będzie musiała czuć na sobie wekiery, którejś z jej kolców, a co dopiero całości!
Byle szybko udało się te drzwi otworzyć, a zaraz także wsunąć w szczelinę. Boże, jak dobrze, że była na tyle drobna, by chociaż przez uchylone drzwi przejść.

To była świetna sprawa, że udało jej się wejść do środka. Gorzej, że miała mniej czasu, ale jej zamiarem było zaciągnąć drzwi za sobą, by szybko się rozeznać. Jeśli to się kobiecie udało, także sięgnęła do sztaby, aby ją opuścić na uchwyty do niej. Miała przynajmniej nadzieję, że jej to szybko pójdzie, ponieważ wizja tego, że miałaby biegać ze słoniem w jednym pomieszczeniu, w kółko - może i była zabawna, ale bardziej przerażająca dla Harleen.
Chwila, by odetchnąć, wystarczyła jej, aby chociaż rzucić okiem i zachwycić się. Ba, prawie zachłysnąć złotem.
- Och, woah, wow, och - wyszeptała, kręcąc głową na boki, zadzierając brodę do góry i samej się okręcając na tyle, że przez moment musiała wesprzeć się o ścianę, przy której wylądowała. To było za dużo okręceń. Pomyślała, że to czas najwyższy, aby zacząć ćwiczyć.
Quinzel może nie była zwyczajną kobietą, a przynajmniej jej podejście takie nie było (w cuda wierzycie?), ale te błyskotki ją zachwyciły po raz kolejny od momentu znalezienia się w tej sali. Aż musiała podejść, palcami przesunąć po tym wszystkim, napawając oczy kolorytem i zaraz jęknęła, że nie może tego pomieścić do torby. Może by wszystkiego nie wzięła, ale… ale… no, nie mogłaby przecież sobie odpuścić chociaż dwóch czy trzech ozdóbek. Chciałaby znaleźć jakąś biżuterię z zielonym kolorytem i - oczywiście - czymś, co odpowiadało jej barwom. Gdyby tak było, to schowałaby do torby czy kieszeni, bo to w końcu nie waży aż tak dużo, prawda? Tak samo jak jeden czy dwa kamienie szlachetne, które starałaby się wcisnąć.
Jakby jej się to udało to była psychiatra skierowałaby się do fontanny, przysiadając na niej i zerknęła na jej zawartość. Zaraz jednak przysunęła się do szklanego pojemnika przypominającego jej karafkę. Chciała wyciągnąć zatyczkę i sprawdzić, co to jest. Była jak dziecko. Wśród bogactwa i świadomości, że wszystkiego, niestety, wziąć to ona nie może.

W tym momencie dało się zauważyć u Quinzel kobiecy zachwyt. Niczym sroka, szop pracz (pozdrowiłabym Bucky’ego, ale nie te uniwersum…) przeglądała to wszystko, mając dla siebie choć chwilę czasu. Nie wiedziała, na co patrzeć. Za dużo tego było. I za mało do przeniesienia, bo pewnie od razu by zadbała o to, aby oznaczyć miejsce, wziąć dodatkową torbę, ale przede wszystkim - zrobić tak, by nie trafić na przedziwnego słonia, nietoperze-kameleony i znalazłaby wyjście. Tak, to była myśl, niesamowita!
Harleen zaczęła się zastanawiać, jak oznaczyć korytarz. Może wziąć parę dodatkowych kamieni i rzucić je na holu, gdy już wyjdzie? Tak też zrobiła. Nici żadnej nie miała, by się jej to przydało! Poza tym - pragnęła zapamiętać to miejsce, więc pewnie wyciągnęła telefon, by zrobić zdjęcie, coś nagrać, ale czy to się zda?
Ciekawska była psychiatra zerknęła do fontanny, przechylając się tak, że gdyby miała dłuższe włosy to te już dawno byłyby mokre. Może jakiś wzorek by był jak zazwyczaj? Quinn przyglądała się temu naczyniu i nie zastanawiając się długo, wyciągnęła dłoń z pojemnikiem, aby zanurzyć w fontannie. Chciała napełnić karafkę, jak to sobie nazwała w myślach, złocistą w odbiciu wodą i ruszyć dalej.
Nie wiedziała tylko gdzie. Jak zwykle.
Aż się uśmiechnęła do swoich myśli.

Harleen spojrzała na telefon, zerknęła na zasięg i aż przebrała nogami w niezadowoleniu. Energia, która z całego zachwytu (choć ten zaczął ulatywać), nagromadziła się u kobiety, była zauważalna niesamowicie. Przez to też Quinzel wyglądała, jakby nie wiedziała, co zrobić.
Ale w końcu autorka postanowiła obejrzeć jeden film, by ogarnąć o co chodzi. Ponoć, bo pewnie znowu coś jej się pomyli, a jakże.
Blondynka nagrała filmik, dwa zdjęcia zrobiła, trzecie z serii selfie, a komórkę następnie upchnęła w kieszeń spodni i się rozejrzała. Oczy odbiły złoto, inne jasne kolory, które przede wszystkim były zauważalne i westchnęła bezgłośnie.
Po napełnieniu flakoniku, Quinn zmrużyła jedno oko, usta wydęła i ściągnęła w kształt dzióbka. Jako że w tejże sali pełnej złota, szlachetności i innych cudów, jakie najchętniej zgarnęłaby ze sobą, było w miarę bezpiecznie, nie była aż tak nerwowa. Dwie pary drzwi, tyle złota, tyle cudów, a ona musiała wybrać i zdecydować! Jęknęła cicho, krzywiąc się w niezadowoleniu, ponownie.
I zaraz Harleen (bo dopiero w momencie, jak autorka powoli zaczęła zapominać o co właściwie chodzi) coś tyknęło i pstryknęło pod tym bałaganem jasnych włosów, przez co rozciągnęła usta w uśmiechu. Już-już otwierała flakonik, ale ledwo co szkło zetknęło się z jej dolną wargą, a Harley zmarszczyła brwi w zastanowieniu. Niby mogło być tak, jak myślała, ale wolałaby być większa. Znacznie większa! Nie była pewna jednak tego czy jeśli oblałaby cokolwiek innego to by miało efekt. Fontanna była pełna, więc była psychiatra pochyliła się nad jednym z pierścionków, ażeby go polać (lepiej być głupszym!). Niezależnie od efektu, blondynka zdecydowała się na to, aby uchylić skrzydło wolnych drzwi. Nieznacznie, ledwo co. Przecież i tak będzie musiała stąd wyjść, prawda?
Poprawiła torbę i zerknęła przez szczelinę.

Quinzel uniosła brwi widząc nagły wzrost pierścionka. Nie chcąc jednak być przygniecioną przez tak piękną biżuterię, Harleen odskoczyła na dobry metr, jak nie więcej.
Gdy się rozeznała wystarczająco, przez tę szczelinę i odsunęła się.
- Oooooo, myślałam, że będzie większy - mruknęła zamyślona Harley. Wsparła się pod boki, kucnęła zaraz nad pierścionkiem i stuknęła palcami w jego złoty bok, przyglądając się swojemu odbiciu w nim. - Bożedrogicotomabyć - jęknęła, widząc jak roztrzepane ma włosy, więc zaczęła je poprawiać. A to zaczesała, a to ścisnęła, a to naciągnęła odpowiednio, by jakoś wyglądać. Ściągnęła nawet przy tym wszystkim płaszcz, żeby jej nie przeszkadzał i odrzuciła go na bok.
Klasnęła rozradowana, że jednak lepiej wyglądała (nie, nie wyglądała) i przyjrzała się tejże przerośniętej biżuterii, zapominając o tym, że za skrzydłami drzwi czyha słoń z wekierą i ceglane nietoperze strzelającymi chłodzącymi promieniami. Nic a nic dziwnego. W Gotham przecież było wiele takich ciekawych osób. Choćby Pingwin z którego nosa można by było na spokojnie kilof zrobić.
Harley zastanowiła się czy Oswald pracował już w kamieniołomach, czy kiedyś ten moment najdzie.
Zastanowiła się też czy waga pierścionka o wielkości koła ratunkowego byłaby znacząca. W końcu jeśliby przełożyć gramy na wartość złota... Jeszcze zależy, jaka próba by to była, więc szybko wskoczyła do okręgu, aby znaleźć wytłoczenie.
- Chyba tylko lombard dla przerośniętych przyjąłby taki pierścionek, ihihih... - zarechotała, już sobie wyobrażając, ile pizzy i burgerów by za to miała. I koktajli jogurtowo-truskawkowych!
Nie na długo. Musiała działać dalej. Zaczęła się robić głodna. Nawet musnęła burczący brzuch, jakby to miało go w czymś uspokoić.
Blondynka sięgnęła po flakon. Wiedząc, że trochę wylała na pierścionek, starała się wypić podobną ilość. Jak będzie wyższa to dobrze. Będzie mogła wyjść, przejść się, a i słonia wystraszy jakoś. Może nawet będzie w stanie zobaczyć, co się mieści u góry?
W każdym razie, zawołała "na zdrowie" i łyknęła zdrowo. Pozostało jej czekać na reakcję trunku i... zobaczy się, co dalej. Byle szybko, bo do baru trzeba było jechać. I do domu.

I bum, cyk-cyk, Harley jednak nie ogarnęła. Szkoda, bo może jakby to zaniosła do lombardu, to mogłaby całe pieniądze przeznaczyć na wykup całej zwierzyny, zagospodarowanie tarasu od jej mieszkania (o ile nikt nie zdążył go wysadzić, a wiemy wszyscy jacy Gothamczycy potrafią być!) i wtedy mieć swoje cudowne, domowe zoo przepełnione królikami i szczeniakami, skorymi do tego, aby się bawić dzień w dzień? Aż ciepło na sercu się zrobiło, a oczy wilgotniejsze, bo jednak teraz nie będzie mogła zrealizować swojego celu.
Zdusiła jęk rozpaczy.
No dobrze, nie spodziewała się, że tak szybko urośnie! Przynajmniej wie, jak niektóre drobne karaczany w szkole średniej, podczas roku, musiały się czuć, gdy tylko tak wystrzeliwały do góry. Dopiero po chwili Quinn jęknęła, bo już się zaczęła martwić, że ciuchy straci. Pal licho, że musiałaby biegać w negliżu, płaszcz miała! Chodziło w końcu o świetnie dobrany strój, a utrata takiego boli prawie tak samo jak widok smutnego szczeniaczka domagającego się podrapania za uchem.
Teraz jedynie pozostało jej się martwić, że ciuchy będą za luźne, a i będzie za duża, by wyjść. Jak musiała się skulić, dłonią podeprzeć podłoża, by złapać równowagę to stwierdziła, że mogła jednak mniej wypić. Chociaż trochę, odrobinę. Zdążyła jeszcze w pięści zamknąć torbę ze swoimi rzeczami, by czasem jej nie zawieruszyć.
Jak tylko mogła, tak bardzo Harleen rozejrzała się po pomieszczeniu, nie mając za dużego pola do popisu, aby się kręcić i wiercić. Przerośnięty pierścionek wbijał jej się w kolano, a pomniejsze złote przedmioty były prawie że jak niewyczuwalne klocki Lego. Świadomość ich obecności ją bolała.
Była psychiatra zastanowiła się. Uznała, że najlepiej będzie z całej siły kopnąć obie ściany, które miały w sobie skrzydła drzwi. Co prawda, nie była pewna czy są to ściany nośne, ale powinny osłabić sufit, który następnie miałaby zniszczyć. Albo liczyć na to, że się zawali?
Biedne psy, które znajdywały się w klatkach. Och, Boże, wiedziała teraz, co to za uczucie.