Dolina Łez

Tuż po tym, jak się przebrała, Black Canary wsiadła szybciutko do imponującego Ferrari Olivera. Uwielbiała dźwięki wydobywające się spod maski tego pojazdu. "Wychowała" się w warsztacie (choć jej specjalizacją były motory), dlatego też była to niemalże muzyka dla jej uszu. Przymknęła lekko oczy, dając się uwieść cichemu mruczeniu auta i nim się obejrzała, już byli na miejscu.
Z bliska kopuła robiła nie mniejsze wrażenie niż z dachu, na którym wcześniej stali. Nie zamierzała podchodzić bardziej, niż to koniecznie, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo niebezpieczne może to być. Nie przeszkodziło to jednak Zielonej Strzale zatrzymać swojej towarzyszki, która łypnęła na niego spod przymrużonych powiek, co znaczyło mniej więcej „czy naprawdę uważasz mnie za taką idiotkę?”. Nie powiedziała jednak nic na głos, może pod wpływem zachwytu nad kopułą, a może przejmnego ciepła rozlanego w środku wywołanego pocałunkiem.
- Obstawiam, że moje moce na nic się tu zdadzą – stwierdziła.
Nie miała pojęcia, czy na dziwną, uformowaną w barierę energię działają takie same prawa fizyki, jakie działają na Ziemi, czy też jest ona wynikiem ingerencji czegoś „wyższego”. Jej głos mógł się odbić od kopuły i w efekcie zaszkodzić im, a nie temu, co się pojawiło w środku Star City.
Panna Lance poczuła nagle silny ból głowy. Przecież jeszcze nic nie zrobiła! Padła na ziemię, przyciskając dłonie do skroni, gdyż ciśnienie niemal rozsadzało jej czaszkę. A potem straciła przytomność.


Gdy się obudziła, nie od razu zorientowała się, że nie są już w domu. Najpierw dotarły do niej dźwięki pozwalające myśleć Laurel, że chyba śpi, no bo skąd by się wzięły? Jaskrawe światło leniwie zaczęło docierać do jej źrenic, powodując zmianę ich wielkości i lekkie rozbudzienie Kanarka. Kobieta wsparła się na łokciu i poczuła pod skórą coś, co zdecydowanie nie było kawałkiem ulicznego betonu. Owszem, podłloże było twarde, lecz gdzie niegdzie wyrastały kępy trawy, które bardziej kłuły niż łagodziły niezbyt dobre warunki leżakowania. Dopiero po rozejrzeniu się, Lance dostrzegła że w powietrzu unoszą się kostki do gry, a niedaleko niej stoi wielki posąg-fontanna.
- Queen, jeśli to kolejna z twoich stuczek, by zaciągnąć mnie do łóżka, to przysięgam... – urwała, widząc leżącego – i wciąż nieprzytomnego – łucznika. Podczołgała się do niego i bez ceregieli zasunęła mu plaskaczem w twarz. Na razie delikatnie, a jeśli postanowi wciąż być z dala od świadomości, zrobi to jeszcze raz – mocniej.
Jak na razie nie zanotowała obecności trzeciej osoby.

Queen dość długo nie odzyskiwał przytomności, lecz gdy to wreszcie zrobił, panna Lance zamierzyła się do kolejnego uderzenia. Tak jak obiecywała, mocniejszego.
Ups.
Przez moment miała nawet wyrzuty sumienia, ale szybko jej minęły, gdy Oliver nagle otworzył usta i zaczął mówić. W odpowiedzi przewróciła tylko oczami. Skoro Arrow wolał skrywać się dalej za maską playboya, proszę bardzo. Ona mogła dalej udawać obojętną. Na tyle, ile to możliwe.
- Nie wydaje mi się, że to sprawka któregoś z nich. Po co mieliby to robić? Po co w Starling City? O ile to WCIĄŻ jest Starling City - podkreśliła mocniej jedno ze słów, ponownie rozglądając się po przedziwnej okolicy.
Czy to była iluzja? Jeśli tak, to bardzo sprytna i solidnie wykonana. Oszukany został nie tylko ich wzrok, ale i pozostałe zmysły. Takich rzeczy nie robiła ani Harley, ani Joker. Jeśli już, pod uwagę mógł zostać wzięty Scarecrow - jest jakaś nikła szansa, że odurzył ich chemikaliami swojej produkcji. Tylko jakim cudem zadziałały na nich obydwoje w ten sam sposób? To było trudne do osiągnięcia. W grę wchodziły zatem dwie opcje: albo ktoś mocno miesza im w głowie poprzez atak psioniczny, albo zostali gdzieś... przeniesieni.
Równie dobrze mogli też umrzeć i trafić do piekła. Tak, piekło z całą pewnością wygląda jak porąbane pole do gry, której nie możesz wygrać. Przez wieczność.
- Ollie, spójrz... - źrenice Kanarka rozszerzyły się, gdy dostrzegła kobietę leżącą obok nich i w porównaniu do rozbudzonej dwójki, nadal pozostającej w stanie komy.

Harley Quinn miała wiele minusów i ogólnie pojętych wad. Jak nie to, że do pewnego czasu była wierna Jokerowi i we wszystkim mu pomagała, naiwnie wierząc w to, iż kiedyś odwdzięczy jej się prawdziwą miłością, tak ciekawość równie mocną wadą była u niej w pewnych momentach. Prawdę mówiąc, to trudno ją [ciekawość] nazwać wadą, bo i czasem bywa zaletą. Teraz jednak, chcąc nieco odpocząć od Gotham, Harleen wyjeżdżała i podróżowała po pobliskich czy też dalszych miastach. A ta wada-zaleta doprowadziła ją do Star City oraz jej obrzeży. Była psychiatra niespecjalnie na początku zwracała uwagę na to, co mówią mieszkańcy miasta. Sądziła, że to jakieś błahe sprawunki, kiedy tankowała samochód, by wybrać się gdzieś dalej. Oczywiście, że jej strój był nieco... bardziej codzienny, jak u zwykłego człowieka, choć można było zauważyć kilka nawiązując elementów - choćby połączenie kolorów, w których czerwień i czerń występowały po sobie, jedna po drugiej.
Ale kim byłaby Harley, gdyby nie zaczęła wsłuchiwać się bardziej i podpytywać z tym swoim niewinnym uśmiechem plotkujących mieszkańców? Z całej rozmowy udało jej się wywnioskować, że kopuła o fioletowej barwie (która od razu przypomniała jej o Jokerze, przez co skrzywiła się delikatnie, a zarazem "odczuła" przyjemne ciepło w piersi), zresztą pokazana przez jednego z mężczyzn, jest czymś dla nich niepokojącym.
Co w takim wypadku zrobić? Najpewniej pozostawić to dla tych wszystkich naukowców, bo oni lubili zajmować się takimi sprawunkami. Ale... ona też była jakimś specem od nauki, prawda? No, może jej badania dotychczas nie były jakieś cudowne i wielce znaczące, ale w końcu zajmowała się tym, co dzieje się w umyśle jej pacjentów! A kopuła przypominała trochę - od koloru - mózg i poszczególne jego płaty również wydawały się mieć inny kolor.
Ciekawość była wiodącym powodem tego, że Harleen dosyć prędko i szalenie [prowadząc samochód] podążyła na obrzeża, by tam się zatrzymać. Wtedy po raz kolejny pokazała swoją głupotę - z torbą przerzuconą przez ramię, przemierzyła kilka(naście) metrów w stronę tejże kopuły, aby ostatecznie skrzywić się z bólu, który nagle odczuła w swojej głowie. Niemalże od razu ułożyła na niej dłonie, jakby to miało w czymkolwiek pomóc. Oczywiście, na nic się to nie zdało, bo ból był na tyle silny, że skupienie się na nim spowodowało utratę przytomności. Tak przynajmniej tłumaczyła sobie kobieta.

Quinzel długo leżała. Z początku jej bezwiednie ciało co jakiś czas się poruszało, a do uszu dochodziły różne odgłosy; niekiedy wyraźniejsze, głośniejsze, a czasem całkowicie niezrozumiałe, jakby podkręcone i zniekształcone przez jakąś falę czy cokolwiek w tym stylu. Oczu jeszcze nie otwierała, najpewniej chcąc - w swoim absurdalnym postanowieniu - rozkoszować się świergotem ptaków i zacząć pewnie rozmyślać o tym, jakie miała życie za młodu, choć nadal młodą kobietą była. Mocne światło raziło okropnie, gdy uchyliła delikatnie powieki, mrużąc oczy wielokrotnie.
Usłyszała czyjąś rozmowę, choć nie potrafiłaby barw głosu przypisać do kogoś jej znanego. Nie w tym momencie.
Obróciła się ze stęknięciem na plecy i odetchnęła ciężko, macając jedną dłonią ziemię w poszukiwaniu tej torby, która właściwie nadal była przełożona przez ramię blondynki.
Szturchnięcie jej drugiej ręki sprawiło, że Harleen momentalnie chwyciła delikwenta gdzieś na wysokość łydki, mając w zamiarze go przewalić, a samej podnieść się do pół-siadu.

Harley poruszyła się gwałtownie, przez co Ollie stracił równowagę i poleciał do tyłu. Może i by to nawet rozbawiło Kanarka, gdyby nie to, że to Quinn dopuściła się tegoż ruchu. Nie wyglądało to groźnie, choć w razie czego – oczywiście – Lance nie zamierzała zostawić Queena bez pomocy.
- Zrób to jeszcze raz, a... – zaczęła mówić, ale nie dokończyła.
W tym samym momencie przed jej twarzą coś zaczęło się... materializować. Black Canary nie wiedziała początkowo, co to może być, więc przyjęła bojową pozycję, by w razie czego móc zmierzyć się z tym ‘czymś’ w walce na równych zasadach. Co dziwne, nie zachowywało się to jak hologram, za co początkowo wzięła owe zjawisko. Pojawiło się bowiem jedynie oko, duże i złociste, jak u kota, a nie cała postać. Zniknęło równie szybko.
- Ja pierniczę... – powiedziała do siebie, wytrącona z równowagi.
Zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu istoty – zapewne gospodarza, gdyż nazwał ich swoimi gośćmi – i szybko zlokalizowała go na jednej ze zwisajacych smętnie w powietrzu kostek do gry. Było to o tyle łatwe, iż teraz widać było więcej, niż tylko gałkę. Można powiedzieć, że stwór prezentował się w pełnej okazałości.
- Kim, do cholery, jesteś?! Co tu robisz? Co MY tu robimy? – zasypała go gradem pytań. – Skoro umiesz mówić, zrób z łaski swojej użytek z języka i odpowiedz! – dodała, trochę zirytowana, bardziej jednak... wystraszona. Nie wiedziała, co się dzieje. Dinah Laurel Lance bardzo nie lubiła nie wiedzieć. Tym bardziej, jeśli od tej wiedzy sporo zależało. Na przykład jej życie. Życie Olivera. Całości nie pomagał również fakt, że obok nich pojawiła się tu także Harley.
Może to jej sprawka, a teraz będzie udawała, że nie ma z tym nic wspólnego? Blondynka zamierzała ją obserwować z uwagą. Całe to pokraczne Wonderland wyglądało bardzo... podejrzanie.

Harley była ucieszona faktem, że ten, który raczył nogą (no jak tak może?) szturchnąć jej rękę, właśnie wylądował na ziemi. Sama Quinzel zaś - odczuwając nagły przyrost energii - podniosła się do siadu, a zaraz i dźwignęła na swoje nogi; zmuszona na dodatek była spojrzeć na Lance, która do niej się zwróciła.
- Phi. A co? - spytała, unosząc wysoko brwi i wysuwając lekko dolną wargę. Jeszcze będą jej - jej! biednej  i nieporadnej - byłej lekarce grozić. Co za ludzie! Harleen otrzepała swoje czarne spodnie dżinsowe i poprawiła jeszcze płaszcza, pod którym chował się czerwony sweter. Nie była zmuszona do założenia kombinezonu harlekina, nawet całej twarzy nie miała pomalowanej na biało. I choć nikomu o tym nie mówiła, to w jakimś stopniu jej tego brakowało. Łatwo było jednak rozpoznać jasnowłosą - po oczach, a przede wszystkim po jej głosie: donośnym, wyraźnym i jakże bywającym irytującym.
I wtedy zwróciła uwagę na to, co nie pozwoliło Kanarkowi kontynuować gróź i prób przestraszenia Harley. Jasnowłosa również spojrzała na to oko, marszcząc lekko swoje brwi i tworząc z ust lekki karpik, w domniemanym zdziwieniu zapewne.
Quinzel dała możliwość odezwania się jej - powiedzmy - towarzyszom, przyglądając się zarówno im, jak i roześmianemu zwierzęciu. Musiała się powstrzymać, by zaraz nie rzucić się z wyciągniętymi rękami na tego kota, bo był taki uroczy. A jeszcze ten śmiech! Aż Harley uśmiechnęła się szeroko, splatając swoje dłonie ze sobą i przykładając do nich policzek; nawet lekko kiwnęła się na boki (wybaczcie, opisywanie tego jest zbyt ciężkie!).
- Taaaaki uroczy.. - nie dokończyła, reflektując się dość szybko. Bo jej hieny mogłyby być niezadowolone (i nawet ona teraz była, bo tęskniła), a także coś za lekko jej było i blondynka, rozejrzawszy się, sięgnęła po torbę, z którą pędziła tu i ówdzie. W tej torbie przecież miała wszystko, co było jej potrzebne. Oczywiście, oprócz pieniędzy, choć była pewna, że kot preferowałby prędzej jakieś jedzenie lub ogromny kłębek, niż papiery wartościowe.
Niebieskooka wyciągnęła z torby telefon komórkowy, chcąc do kogoś zadzwonić czy zrobić cokolwiek. Jednakże nie miała szans - nie było zasięgu, a i samo urządzenie szalało, jak powalone, więc skrzywiła się z niezadowoleniem i coś mruczała pod nosem.

Nieważnym było, co powiedział Queen czy Laurel. Harley i tak wiedziała swoje, i ona była całkowicie niewinna, a zawsze jej się obrywało. Gdyby była jeszcze większą nerwuską, to możliwe, że nawet zaczęłaby mamrotać pod nosem, jak bardzo wszyscy się na niej muszą wyżywać. Do tego jednak nie doszło, skoro Quinzel tylko z uśmiechem obserwowała kocisko, będąc kompletnie oczarowaną.
Co z tego, że zwierzyna te słowa zaczęła dziwnie łączyć. Tak, aby nie dać bezpośredniej odpowiedzi, ale zarazem zmusić ich do myślenia i jakiegokolwiek ruchu? Harley i tak wpatrywała się w ten wodospad, na który kot spojrzał.
- Ale wracaj! - krzyknęła jeszcze do na wpół zdematerializowanego czworonoga, by potem opuścić dłonie wzdłuż swojego tułowia i głowę z niezadowoleniem. Tak to chociaż można było się czyimś widokiem nacieszyć, a nie być zmuszonym do towarzystwa tej dwójki.
Quinzel rozejrzała się wokoło i uznała, że faktycznie - wodospad i kości wyglądają najciekawiej, więc poprawiła torbę, sprawdzając jej zawartość. Telefonem jeszcze stuknęła a drugą dłoń, jakoby to miało spowodować, że będzie miała ni stąd, ni zowąd zasięg. Nic takiego jednak się nie wydarzyło.
- Komu w drogę, temu czas! - zawołała wesoło, wyprzedzając tę dwójkę i tanecznym krokiem zaczęła kierować się ku wodospadowi. Wędrówka mogła trochę potrwać, ale szum wody był znacznie korzystniejszy dla jej uszu, niż głos tej kobiety (och, jakby Harley sama miała taką wspaniałą intonację, nieprawdaż?). Zatrzymała się dopiero po jakichś dziesięciu krokach i odwróciła do Kanarka i Łucznika. - Idziecie? - spytała głośno, by machnąć po chwili dłonią. - A zresztą, jak chcecie to stójcie czy cokolwiek innego - dodała jeszcze i wszczęła spacer do wodospadu.
Pewnie lepiej byłoby, dla niej samej, gdyby jednak zadecydowała iść z nimi, aczkolwiek... Oni stali w miejscu, a kot mówił, aby w końcu ruszyć, więc musiała coś wybrać!

Black Canary uniosła wysoko jedną brew, wsłuchując się w słowa Kota. Jego bełkot był dla niej niezrozumiały, choć na pewno kryły się za nim trafne uwagi, których nie potrafiła jeszcze rozpoznać. Może faktycznie za bardzo chciała wszystko interpretować, zamiast po prostu wziąć to dosłownie, na chłopski rozum. Mózg kazał jej to rozłożyć na czynniki pierwsze, ale ten nawet nie mógł ogarnąć ogromu wariactwa, jakie miało miejsce, więc... Jeśli wejdziesz między wrony...
- Chyba też mam problem z jedną kulką - powiedziała pod nosem, gdy zwierzę postanowiło się ulotnić. Panna Lance spojrzała na Queena, który wyglądał na jeszcze bardziej pogubionego od niej i dźgnęła go łokciem pod żebro.
- Rusz się, Królewno - powiedziała do niego bez cienia rozbawienia w głosie i podreptała za Harley. Ta jako pierwsza uznała, iż najlepiej będzie skierować kroki w stronę wodospadu, na jaki wcześniej spoglądała bestia. Chyba nadawali na tych samych falach, sądząc z poziomu słów wylewających się z ust jednego i pyska drugiego.
Najlepiej byłoby sprawdzić, czy za ścianą wody kryje się jaskinia - czasem coś takiego się zdarzało i może to byłaby właściwa droga albo chociaż znaleźliby jakąś wskazówkę? Laurel zaplanowała, że gdy tylko zbliży się do celu, od razu to zbada. Nie zamierzała informować o swoim pomyśle blondynki, szepnęła jedynie Oliverowi cicho do ucha, co zamierza. Tylko jemu tutaj ufała i nie zamierzała tego zmieniać, zwłaszcza, że ich towarzyszką nie był byle jaki przestępca, w dodatku najzwyklejsza w świecie wariatka.

Gdyby tylko Harley usłyszała od Kanarka, że jest wariatką, to pewnie - pomijając fakt, iż to prawda - w obruszeniu zaciągnęłaby kobietę na jedną z tutejszych kłód i zaczęła z nią przeprowadzać rozmowę. Tylko po to, aby zdiagnozować problem, z jakim musiała się borykać. Do tego jednak nie dojdzie. Wszakże miejsce, w którym znajdywali się aktualnie, znacznie bardziej przemawiało do Harleen.
Całe szczęście, że Quinzel była osobą energiczną. Nie mogła narzekać na swoją kondycję i koordynację ruchową, gdyż to było przez nią ćwiczone i udoskonalane przez kilka lat. Niemniej, z pewnością aż tak wygodnie i swobodnie nie mogła sobie iść i wspinać się jak zazwyczaj. Nie umniejszało to jednak wesołości i ogólnie dobrego humoru Harley, która przeskakując przez pewną skałę lub wystający korzeń, gwizdała sobie najlepiej w świecie. Co jakiś czas odwracała się w stronę Lance i Queena, jakby sprawdzała czy już ją zostawili samą sobie. Nieufność była w tym przypadku obopólna.
Gdyby bardziej przejmowała się swoim wyglądem, to pewnie narzekałaby na to, jak wilgoć wpłynie na jej fryzurę. Tak jednak się nie działo, gdyż harlekin znacznie bardziej zachwycona była krajobrazem i wsłuchiwała się w szum wody. Z początku nawet nie zareagowała na obecność tego dziwnego owada, ale już po chwili, gdy warkot skrzydeł był wyraźniejszy, skupiła spojrzenie na tym... czymś.
- Psik, psik, znikł mi, poleciał - zamachała energicznie dłonią przed sobą i poślizgnęła się w tym samym momencie. Jeśli  refleks będzie jej łaskawy, to zdąży szybko złapać wystającą z jednego z drzew gałąź i odzyskać równowagę, przy czym oprze się o pień tej samej rośliny.
Quinzel rozejrzała się po okolicy i spojrzała w stronę wodospadu. Widząc jedno z masywniejszych i szerszych drzew, zmrużyła oczy, zastanawiając się nad jedną rzeczą. Otworzyła swoją torbę, w której było... no, [prawie] wszystko! Wyciągnęła sklarowaną linę i znajdując sztylet w kieszeni płaszcza - ucięła porządny kawał. Wszak, kilka metrów miała, a do tamtego drzewa aż tak daleko nie było! Odwróciła się w stronę Zielonej Strzały.
- Ej-ej, Robin Hoodzie. Widzisz tamto drzewo? Tam! Nie tam, tam! - wskazała nawet odpowiednią roślinę. Szkoda, że nie wzięła pod uwagę, iż trochę tej flory tutaj było. - Jeśli te twoje strzały są takie ostre, w co nie wątpię, to możesz wymierzyć i strzelić. Zanim to zrobisz, to przywiążemy linę do jednej ze strzał i najwyżej będziemy mieli pewność, by jakoś dotrzeć i coś, hm? - spojrzała na nich, unosząc brew i zamachała liną.
Och, nawet jeśli ją wyśmieją, to Harleen albo uzna, iż sama potrafi być łucznikiem, albo zacznie pędzić w tamtym kierunku, wspinając się po wystających korzeniach, jak po schodach. A to już było jakieś zapewnienie.

Black Canary starała się stąpać ostrożnie, widząc, jak śliskie jest podłoże. Była zwinna, ale na takim terenie mogło być różnie - i choć nie bała się siniaków, to najzwyczajniej nie zamierzała niepotrzebnie 'przyozdabiać' nimi swojej skóry. Zerkała, czy Queen idzie za nimi. Był wyjątkowo cichy jak na siebie, może to uderzenie w głowę tak mu zaszkodziło?
Lista rzeczy, których nie lubiła i brzydziła się panna Lance, nie była aż tak długa. Jednak na jednym z miejsc gdzieś u góry tej listy, były robale. Wstrętne, małe robale - to dość kobiece, prawda? Szczególnie te, które nie potrafiły poszanować przestrzeni osobistej innego organizmu i wpadały na jego twarz, mimo ewidentnych znaków, że nie jest się mile widzianym gościem. Laurel widziała, że Harley się poślizgnęła, więc sama, na wszelki wypadek, przykucnęła, by nie stracić równowagi. Kiedy blondynka poprosiła Arrowa o pomoc, Kanarek uznała, że nie jest to aż taki głupi pomysł. Lepszy niż jej - bo ona nie miała żadnego. Zgodnie z zasadą 'lepszy rydz niż nic'. Na uwagę Olliego wzruszyła ramionami. Gest mówił "rób co chcesz, w końcu to ty decydujesz, to twoje strzały".
- Ja popatrzę - powiedziała po chwili, wciąż będąc w tej samej pozycji i kątem oka obserwując muchopodobną istotę.

Black Canary szarpnęła się i zachwiała, zaatakowana niespodziewanie przez owada. No, może atak to złe słowo, ale efekt był podobny - Laurel została wytrącona z równowagi. Zamachnęła się drugą, na szczęście tą wolną, ręką, by odgonić przerośniętą ważkę. Z cichym jękiem dała znać, że zauważyła nadlatujący rój, co nie zwiastowało niczego dobrego. Pomysł Oliviera wydawał się być dość dobry, biorąc pod uwagę fakt, iż zwierzęta miały czulszy słuch i wyższe tony je drażniły. Miała jednak parę wątpliwości. Po pierwsze, owady mogło na moment ogłuszyć, ale gdy dojdą do siebie, mogą być bardzo, bardzo wściekłe. Po drugie - to nie były ziemskie istoty, kto wie, czy reagują podobnie? Logika podpowiadała swoje, ale w końcu to miejsce, z latającymi kostkami i gadającym, wielkim kotem, było ostatnią ostoją normalności, jaką mogłaby wskazać panna Lance. Kobieta marzyła bardziej o wielkiej kopule, jak ta znajdująca się w Star City, która mogłaby ich osłonić, ale oczywiście gdy coś jest potrzebne, to tego akurat nie ma.
- Mogę spróbować, ale lepiej, gdybyś na wszelki wypadek miał plan B - powiedziała do Queena i odwróciła się w stronę nadlatującego roju. Otworzyła usta, by wydać z siebie soniczny krzyk, co też uczyniła.
W duchu modliła się, by Ollie szybciej myślał, niż wypuszcza swoje strzały.

Harley była wdzięczna temu, że zawsze - no dobra, zazwyczaj! - pamiętała o rękawiczkach, które zakładała. Tez nie musiała chociaż zamartwiać się tym, że będzie miała odrapane dłonie, bo to z pewnością nie ułatwiłoby jej w działaniu, jeśli do takowego dojdzie.
Blondynka zerknęła to na Zieloną Strzałę, to na Kanarka, chcąc zobaczyć czy czasem ta dwójka nie knuje, czy już nie wdrożyła pod jej nieuwagę, jakiegoś planu w życie. Dodatkowa wrogość była jej zbędna. Tym bardziej, że ona naprawdę starała się pomóc i nic złego nie zrobiła… Teraz. No, ale wiadomo, że kobieta zaczęła się poprawiać od czasu, gdy jej kontakt z Jokerem został urwany. Mimo że nadal potrafiła popełnić jakieś drobne (albo i nie) przestępstwa, to jednak nie było tylu ofiar, jak to się zdarzało, kiedy spędzała czas z zielonowłosym mężczyzną. A na to koniecznie trzeba zwrócić uwagę, o!
Blondynka uśmiechnęła się, gdy tylko Green Arrow “posłusznie”, choć prędzej można było zarzucić tutaj ze zrezygnowaniem z powodu braku innych, lepszych pomysłów, wycelował strzałą w stronę wskazanego drzewa. Nie pozostało nic innego, jak tylko to, aby przechwycić linę, uprzednio upewniając się, że zabrała wszystkie swoje rzeczy i trzymając ją mocno, wspinać się powoli w stronę wodospadu. Ona jednak znajdywała się na samym końcu. Możliwe, że to było jej głupie przeczucie lub też spora dawka nieufności wobec towarzyszy, aby znajdywać się na samym końcu. Cóż, jeśli ktoś na nią spadnie, to lądowanie z pewnością nie będzie dla niej przyjemne. Jak i dla drugiej osoby, oczywiście.
Zerkała to na kobietę, to na mężczyznę, to na rój, krzywiąc się przeokropnie. W niezadowoleniu jak u małego dziecka, któremu coś odebrano, wbrew jego woli. Było to dosyć charakterystycznym wyrazem twarzy; sama Quinzel była przecież dość infantylną kobietą. Właściwie to w przebraniu, bo tak wydawała się nieco… poważniejsza? O ile to można wziąć pod uwagę.
Rój z pewnością nie był czymś, z czym Harley Quinn chciałaby mieć do czynienia. Pewnie, gdyby nie były to jakieś zmutowane, udziwnione stworzenia, to blondynka - och, jakby jeszcze miała! - sięgnęłaby po jakiś dezodorant i zapalniczkę. Wszak, za młodu uważała to za najlepszy sposób, by pozbyć się niewygodnych insektów. Różne rzeczy człowiekowi wpadają do głowy.
Quinzel przeszła na drugą stronę sznura, zmieniając przy tym rękę. Po to, aby prawą, wolną dłonią przeszukać zawartość torby. Może znajdzie jakiś zgubiony przedmiot, który mógłby oślepić czy coś? Raczej nie brała pod uwagi tego, by szaleć z młotem i machać sztylecikiem.
- Na co one mogą reagować? - spytała nagle, przystając w miejscu. Bo czymś musieli je zwabić, prawda? Zapachem, ciepłem czy też tym, że się poruszają albo hałasem. Co tam, że zaraz mieli sprawdzić czy ten krzyk Kanarka na coś się przyda, czy będą musieli kombinować. Lepiej na zapas się dowiedzieć.