Mrok Serca

First topic message reminder :


Potężny zamek składa się z niezliczonej liczby pomieszczeń i - o dziwo - praktycznie nie posiada okien, pomijając garść nielicznych, na które i tak ciężko się natknąć. Oświetlany jest w bardzo specyficzny sposób, gdyż jasność bije z wnętrza... Cóż, elementów wystroju w kształcie serc. Może i brzmiałoby to romantycznie, gdyby nie przypominały one prawdziwych narządów - pulsujących krwią i życiem. Podłoga, ściany, sufit czy meble - wszystko to przypomina tkankę.

Quinzel spojrzała odrobinę zniesmaczona na to, jak z łatwością ostrze wbija się w podłoże. I to jej się spodobało! Zapragnęła tej kosy całkowicie, chcąc w końcu znaleźć coś, co będzie mogła podarować Ivy, żeby mogła potraktować potencjalnych niszczycieli zieleni, argumentując przed Batmanem tym, że odpłaca pięknym za nadobne.
To był cudowny prezent. Czuła to w kościach i świerzbiących blondynkę palcach.
Unosząc wysoko młot, trzymany oburącz, Harley podskoczyła z donośnym okrzykiem:
— Woo-hoo, dwa zero dla mnie — no bo w końcu jeden stracił broń, której nie mogła (jeszcze, miejmy nadzieję, dobyć), a drugi się przewalił i musiał odpocząć. To było najlepsze tłumaczenie w tym momencie. Szkoda tylko, że ta radość znowu nie mogła mieć miejsca dłużej, rosnąć i zarażać obecnych w mięśniowej sali tronowej tak, jak życzyłaby sobie była psychiatra.
Nawet nie była w stanie stwierdzić, jaka jest pora dnia. Czy w ogóle była pora dnia? Siedziała w czymś, co przypominało wnętrze organizmu, a wyskakujące z podłoża macki, włókna mięśni, czegokolwiek, co potrafiło być obrzydliwe, zaskoczyło blondynkę. Nic więc dziwnego, że się uniosła, podskoczyła, jakby chcąc uciec przed tym wszystkim, co wystawało z tego, z czego wystawać nie powinno. Całkiem logiczna myśl, opis, nie oszukujmy się. Z pewnością starała się utrzymać równowagę i nie paść ofiarą skrępowania, choć w pewnych (ale tylko w pewnych, odosobnionych, naprawdę) sytuacjach mogło to być przyjemne.
Przytuliła do swej piersi młot i torbę, spoglądając z oburzeniem na kartę, która podskoczyła, kosę zabrała i zaraz się wycofała. Quinn od razu spojrzała w tamtym kierunku, wyciągając rękę w geście niezadowolenia, widocznej frustracji. A potem zaczęła się śmiać.
— To jest niesprawiedliwe. Wylądowaliście, kosa moja oddawać! — krzyknęła, kiwając palcem do jednej z kart.
No bo co niby mogła zrobić w tym momencie? Czekać tylko na to, co będzie miało miejsce dalej, nie? Przynajmniej ona wyszła z takiego założenia.

Mogąc jednak cieszyć się wolnością i brakiem, przynajmniej na ten moment, skrępowania, Harley rozluźniła ramiona, mocniej jedynie dłonią trzymając trzon młota. Drugą ręką poprawiła torbę, zaciągnęła pas mocniej, aby bagaż nie uderzał przy każdym ruchu o jej biodra, a jedynie o plecy blondynki; tym samym wolała ograniczyć sobie prawdopodobieństwo, że o coś zahaczy czy ją ciężar torby zniesie nie w tę stronę, w którą chciała zmierzać.
Odskoczyła na bok, obserwując jak u sklepienia mięśniomacki splatają się z nim, robiąc za kolejne podparcie, bo trudno było powiedzieć, przynajmniej w tym momencie, czy to chodzi o utrzymanie sufitu, czy o jego zniszczenie. I tym Harleen wolała się nie zajmować. Zwłaszcza że nie miała na to czasu.
Zauważywszy gest postaci będącej za skrzyżowanymi kosami, Quinzel rozejrzała się po sali tronowej, mrużąc oczy, jakby chcąc wytężyć wzrok, żeby móc zauważyć to, co nadchodzi. Przecież nie było tak duszno czy gorąco (jak u autorki, która zdycha z każdą mijającą minutą), żeby musieć się wachlować.
Gdy zobaczyła kolejne sploty, z przeciwnych stron, napierających ku niej, była psychiatra uznała, że nie ma co kombinować za bardzo. Żeby móc pozwolić sobie na atak młotem musiała sobie zapewnić odrobinę czasu, jak i chwili spokoju, pewnego celu.
Tym samym blondynka postanowiła biec ku kolumnie. Okrążyć ją, skoczyć nad jednym splotem, ponownie okrążyć i wylądować pod drugim splotem. Biec przez chwilę tak, by oba wykończenia kierowane przez tajemniczą postać - zaplątały się wokół kolumny. Wtedy może i nie starałaby się uderzyć w nie, chyba że groziłoby iż te zaraz się rozplączą. Wtedy też spróbowałaby biec w stronę postaci i dwóch bojowych kart, chcąc je staranować młotem i zobaczyć, z kim ma do czynienia.

Quinzel zdziwiła się tym, że jednak macki wybijające ze ścian sali nie były nastawione na zaatakowanie kobiety. Najwidoczniej spaczenie psychiczne udzieliło się blondynce, jak i poznawanie Internetu, jego ciemniejsze, dla niektórych gorsze, strony. Niemniej, zaraz zaaprobowała to, że nie musiała się obawiać, iż zostanie unieruchomiona. Wolała wszystko załatwić tak szybko, jak to było możliwe, coby nie musieć utkwić w jakimś organizmie (najlepiej tak nazwać) na zawsze.
Przyglądała się uważnie tym mackomięśniom, dzierżąc młot w rękach pewnie, aby móc zareagować w każdej chwili, kiedy to karty podejmą się jakiejkolwiek czynności. Chciała zaobserwować, dokąd te sploty chcą się dostać i czy będzie mogła je w korzystny dla siebie sposób wykorzystać.
Odskoczyła kawałek od tworzącej się, następnej już kolumny, wzrokiem wiodąc do drugiego jej końca, kiedy zmuszona była do tego, żeby się odsunąć, chcąc uniknąć zmiażdżenia. Spojrzała w dół, na podłogę, odzyskując równowagę i obserwując jak mięśniowe podłoże porusza się nieznacznie. Mogło to być trochę niesmaczne i współczułaby osobom, które mają chorobę morską. Pewnie już takie lekkie falowanie stworzyłoby niemały problem!
Harleen przesunęła spojrzeniem po splotach idących po skosach. Rozejrzała się jeszcze, słysząc szmery, których nie mogła zrozumieć, więc nie była zbytnio zadowolona z tego, że słyszy, co mówią, ale nie wiedziała, o czym. Nie miała jednak na tyle czasu, aby czekać aż się wszystko wyjaśni czy szukać jakiegoś tłumacza, który przełoży to na jej. Wątpiła nawet, żeby takowego znalazła w tym miejscu.
Była psychiatra zaraz wskoczyła na jeden ze skosów, chcąc po nim wspiąć się na balkony. Jej zamiarem było zgrabne wbiegnięcie z próbą zachowania równowagi, co nie powinno być dla niej problemem po latach ćwiczeń na gimnastyce artystycznej. Z równą więc gracją Quinzel chciała przejść na te balkony i w razie czego - młotem strącać karty, które by się na nim znalazły. Jeśli nie byłoby to problemem, najprawdopodobniej przebiegłaby całą jego długość, ażeby zbliżyć się do części tronowej. Jeśli nie - wtedy podejmie się walki z wychodzącymi przeciwnikami.
W końcu ile można siedzieć w takim miejscu? Wystarczająco wiele przesiedziała, zwiedziła, aż uznała, że nareszcie nadszedł ten czas, kiedy to wypadałoby pojawić się Gotham. Odnosiła jakieś dziwne wrażenie, że tam jest za spokojnie. I smutno. W końcu jej śmiech najlepiej się odbijał echem od wszystkich budynków tego mrocznego miasta!

Spychanie kart na swój sposób dawało byłej psychiatrze niesamowitą radość, choć zarazem zastanawiało wesołą blondynkę. Musiały być jakimś odpowiednikiem mieszkańców, ale czy… ten organizm to miałoby robić za miasto, królestwo? Dziwnie to wszystko się prezentowało, choć najprawdopodobniej tak miało. Szkoda, że Quinzel nie dostrzegała telefonu w swojej torbie, by móc to wszystko sfotografować, ale jeśli będzie już koniec - to może wtedy zrobi sobie jakieś pamiątki, by pokazać to wszystko Reddie i Selinie, bo może. I one będą musiały to znieść, jak zawsze. Harley bowiem trudno było zamknąć, nielicznym się udało, a naprawdę garstka osób wiedziała, jak to najlepiej zrobić. Nawet mniej niż garstka...
Spojrzała na jedną, na drugą parę drzwi, ale uznała, że póki nie ma spokoju i swobody działania, to zajmie się tym, co wydawało się jej bardziej priorytetowe. Blondynka wsparła się o balustradę balkonów, przechylając się lekko, jednakże nie na tyle, by miała zlecieć. No, chyba że ktoś nagle by wybiegł i ja zepchnął… to wtedy też dałaby sobie radę.
Odskoczyła na bok, gdy kolejna mięśniomacka wybiła i sięgnęła przez całą długość sali do równoległej ściany. Przyjrzała się i nie zastanawiając się długo, wskoczyła na nią, najpierw poznając podeszwami “grunt” tej kolumny, a gdy się upewniła, że tak szybko nie zleci, zaczęła pokonywać odpowiednią długość. Chciała bowiem znaleźć się tuż nad tronem czy też naprzeciw, jeśli mięśniomacka bezpośrednio nie była nad głównym punktem sali. Spojrzała uważnie, a potem od razu zaczęła grzebać w torbie, by cisnąć w dół niewielką kulkę. Małą bombę, która po uderzeniu, zetknięciu się z czymkolwiek ostrym czy twardym, otwierała się wypuszczając dym. Nie był on łzawiący czy szczególnie drażniący, a jedynie miał on zasłonić widoki.
Niezależnie od tego czy to się powiedzie czy nie - Harley zeskoczyłaby na dół, chcąc wylądować albo na osobie, albo przed nią, od razu broniąc się przed ewentualnymi atakami młotem, mając zamiar nawiązać kontakt z postacią, którą miała przede wszystkim zobaczyć i też poznać.

Lądując całkiem zgrabnie, równie zgrabnie musiała się obronić. Unosząc czym prędzej młot nad swoją głowę, jego trzonem postarała się zablokować atak obu kos, obniżając się przy tym. Niezbyt jej się to spodobało i w pierwszej chwili Harleen sapnęła mniej zaskoczona, a odrobinę bardziej zawzięta.
Brak reakcji ze strony władczyni bądź też władcy, także zastanowił blondynkę. Niewzruszona postawa mogła w końcu świadczyć o tym, że albo to nie jest nic nowego, albo ta osoba nie odczuwa żadnej satysfakcji z tego, co ma przed sobą (a powinna!). No, inną opcją było też to, że po prostu potrafiła nie okazywać po sobie jakichkolwiek emocji, zachowując chłodny wyraz twarzy. Takie coś przynajmniej Harley mogła wywnioskować czy też dopowiedzieć i wcale nie byłaby zdziwiona. Prawdę mówiąc, ta postać nie byłaby pierwszą, która nie zdradza swoich emocji. Do takich należał w końcu Batman. Najbardziej ponury nietoperz, z jakim miała kiedykolwiek kontakt. No, zero poczucia humoru i niejednokrotnie o tym była psychiatra zdążyła się przekonać, ku jej zasmuceniu. Mimo to, bywał interesujący i dalsze próby rozdrażnienia go z pewnością wchodziły w rachubę, by sprawdzić, gdzie znajduje się u niego ta granica. Niekiedy także Reddie nie okazywała po sobie tego niezadowolenia. W niektórych sytuacjach na pewno tak było.
Quinn nie miała jednak na tyle czasu, ażeby przez kwadrans, jak nie więcej, stać w bezruchu, usiłując nie dopuścić do tego, by wylądować płasko na ziemi. Dym z bomby niedługo będzie mógł wsiąknąć w te mięśnie lub zniknąć, choć nie dostrzegła wcześniej żadnych okien czy otworów wentylacyjnych, a patrząc po wystroju - wątpiła nawet w istnienie takowych.
W krótkiej chwili jedynym, dość sensownym, sposobem było to, aby Harley szarpnęła młotem. Blondynka cofnęła jedną z nóg, zapierając się na niej, a dłonie zamknięte na trzonie, rozsunęła nieznacznie dla równowagi w utrzymaniu go. Miała zamiar nagle szarpnąć, wyciągając ręce za głowę, przenosząc swój ciężar na nodze będącej z tyłu, prostując tym samym tę, którą miała z przodu. Chciała naprzeć na ostrza kos, przyciągnąć waleczne karty ku sobie. Gdyby to wyszło, kobieta od razu parłaby do przodu, nie omieszkując nie pchnąć obuchem jednej z kart, by utorować sobie drogę do tronu.
W innej sytuacji zmuszona byłaby do tego,  żeby przeciągnąć obuchem młota do drugiej karty, żeby na siebie wpadli. Wtedy pociągnęłaby młot za nich, żeby nie haczyć, a móc jak najszybciej dotrzeć na tron.
Najlepiej, by go zająć!

Czym prędzej, gdy nadarzyła się taka okazja, Harley wybiła do tronu, stopując nagle na przedostatnim schodku i zatrzymując się. Dopiero w tym momencie pozwoliła sobie na to, aby odetchnąć pełną (słuszną) piersią.
Widok siedzącej sztywno, iście martwej postaci… no, spodziewała się aplauzu, naprawdę! Zasłużyła na to całkowicie, a ta siedziała spokojnie, bez jakichkolwiek zmartwień. Była psychiatra wystąpiła o pół kroku, jedną dłoń wspierając o udo wyciągniętej nogi i zmrużyła oczy na kobietę, patrząc po tej sukni, gorsecie, kryzie… Wyraźnie niezadowolona zwęziła usta do prostej linii, a nieco poirytowane i zmęczone spojrzenie było wymowne.
Quinzel krótko przez ramię upewniła się co z kartami, jednakże w tym samym momencie poprawiła uścisk na młocie, a torbę przesunęła na przód.
Zrobiła kolejny krok ku Królowej, dostrzegając maskę na jej twarzy, a gdy ta postać odchyliła głowę, nie zabierając spojrzenia z oblicza Quinn, ta… po prostu wskoczyła na kolana władczyni. Swobodnie tyłkiem zajęła podłokietnik, a nogi zarzuciła na podołek sukni, jakby chciała nimi uniemożliwić ewentualnej ucieczki kobiety.
W milczeniu Harleen przyglądała jej się uważnie. Miała lekko rozchylone usta, przez które oddychała, a koniuszek języka zawinięty był pod podniebieniem. Zatem w momencie gdy Harley postanowiła się odezwać - odzew poprzedzało klaśnięcie, gdy język wrócił na swoje miejsce. Blondynka się rozpromieniła i zaraz, nagle, agresywnie pochyliła się do Królowej.
— Ach… a kogo my tu mamy? Oglądałam Alicję! — samo pytanie zadała głośno, infantylnym tonem, radosnym. — Oprócz tego, że kopiujesz moje kolory jak jeden taki, z którym zdążyłam mieć do czynienia — mruknęła pod nosem, zsuwając się nieco z podłokietnika na samo siedzisko. Mogło być niewygodnie. — Coś mało mówisz jak… na władczynię. Język straciłaś? — wyszczerzyła się, przyglądając kobiecie. Wolną ręką sięgnęła do torby, by wyciągnąć niewielki sztylet, który być może błysnąłby świetle, ale zaraz ostrzem uniosła kryzę.
— Miałam podobny strój. Co prawda… lepiej się w nim chodziło i biegało, nie ograniczały jakieś durne kółka, ale przynosił przykre wspomnienia. Uh-huh — przechyliła głowę, posłała spojrzenie pełne współczucia. Naparła ostrzem na kryzę, unosząc ją wyżej. — A w tym to już w ogóle musi być duszno. T r a g e d i a, mówię ci, naprawdę— zaświergotała i oparła się o postać, ręki nie zabierając i licząc na to, że karty takie, dość swoiste, ostrzeżenie zauważyły.

Prawdopodobne jest to, iż Quinn dopiero po krótkiej chwili przesiadywania obok Królowej zdała sobie sprawę z tego, w jakiej tak naprawdę znalazła się sytuacji. Nie wydawała się ona zbyt optymistyczna, aczkolwiek aż tak wielkiego pesymizmu blondynka nie dostrzegała. Lub wolała nie dostrzegać. Jedno z dwojga, a wciąż - mogące mieć rację bytu.
Oczy władczyni zainteresowały byłą psychiatrę, bynajmniej nie w sposób, który miałby ją zachęcić do działania na pewnej płaszczyźnie. Harleen nieznacznie przechyliła głowę do jednego ramienia, jakby chcąc z innego kąta przyjrzeć się oczom, bo nie wydawały się one normalne. W pierwszej chwili uznała, że są przekrwione, ale wątpiła, aby był to na wskutek siedzenia na tronie, braku odzewu czy czegoś tam jeszcze. Zaraz też opuściła wzrok, dostrzegając odmienność skóry pod kryzą, która może nie zniesmaczyła konkretnie kobiety, ale też nieszczególnie zyskała jej sympatię. Inne preferencje, podejście, a i bardziej to zniechęcało niż zachęcało.
Podskoczyła na kolanach kobiety, odsuwając na parę milimetrów ostrze sztyletu i zaraz się rozejrzała, jakby chcąc zlokalizować właściciela głosu. No, trochę zdziwił ją nagły odzew, poniekąd nawet przestraszył, bo jednak wcześniej otoczona była tylko przez karty, macki, więc nie przywykła do tego, by ktoś - oprócz niej - rozmawiał.
Gdy już natrafiła na parę oczu u góry, Harley zmrużyła oczy, wykrzywiając usta w krótkim zastanowieniu, starając się przypomnieć sobie, gdzie już te ślepia widziała!
— Ach! To ty jesteś tym uroczym, przeuroczym, cudownym kotem z tego lasu z kostkami domino? — pisnęła głośno Quinn, jakby chwilowo zapominając o obecności Królowej. — I taki wymóg tej pracy? P r a c y? To jest praca? Siedzenie, wgapianie się i milczenie? — dopytała, musząc skorzystać z obecności, jak zakładała z miłości do zwierząt, przyjaciela!

— Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że władca czerpie tyle, jakby siedział godzinami przed monitorem i nigdy nie używał balsami nawilżającego skóry… — skrzywiła się Harleen zniesmaczona taką odpowiedzią, jak i wyobrażeniami (wspomnieniem obrazu, jak wyglądała ta szyja Królowej, jej skóra). —  Co to niby za korzyść?
Blondynka poprawiła się, jakby już całkiem swobodnie rozsiadła się na miejscu. Opuściła głowę na moment, aby rozejrzeć się po sali, słysząc szmery wokoło.
— Dlaczego wszystkie się tak przesuwają? — zapytała, jakby spodziewając się, że dostanie odpowiedź. Łudząc, że tak będzie. — Tylko, ej, nieokrężnie. Prosto, bezpośrednio, bo zaczynam odczuwać skutki upadków — stęknęła, prostując się na moment.
W każdym razie Harley starała się naprawdę zinterpretować odpowiednio to, o czym mówił kocur i niestety, ale nie była zbyt pewna czy aby dobrze go zrozumiała w tej chwili.

Z piersi Quinzel wyrwał się krótki, jednak słyszalny zachwyt, kiedy zobaczyła sylwetkę kota. Przynajmniej nie wyglądał dziwnie bez całego tułowia. Blondynka poprawiła się na kolanach milczącej królowej i zadarła wyżej brodę, żeby przyjrzeć się zwierzęciu.
Nie odpowiedziała na pytanie kota, traktując je jako retoryczne. Zakładając, że takie było. Jasne, że mogłaby powiedzieć coś więcej, co jest powodem, co ich do tego skłania. Potrafiłaby wpleść treści powiązane z jej zawodem, z którego - nie oszukujmy się - była całkiem dobra, choć ironicznie sama wpadła w te sidła szaleństwa. O tyle dobrze, że opamiętała się na tyle, by nie dawać sobą pomiatać aż tak bardzo, jak to było swego czasu.
— Nowa władza? — dopytała, zerkając kontrolnie na królową, a potem i na karty, aby sprawdzić czy coś knują. — Kto jest nową władzą… dlaczego, kiedy? — zadała zaraz następne kwestie, które ją zastanowiły.
— Ona się w ogóle odzywa? — westchnęła bardziej do siebie.

Quinzel lubiła zgrywać głupią. Udawać, że czasem nie rozumie tego, co do niej mówią, choć były to sprawy, w jakich orientowała się całkiem przyzwoicie czy dobrze. Zastanawiało ją to, o czym mówił kocur. Czuła pewien niepokój w tej chwili, jak i rosnącą z każdą chwila ciekawość. Miała dylemat w tym jak powinna zareagować, co zrobić w tej chwili. Walka z kartami zapowiadała się na żmudną robotę, podczas której najprawdopodobniej straciłaby siły.
Królowa z kolei była tak obojętna, że gdyby Harley w tej chwili byłaby znerwicowana to już dano rozszarpałaby ją na strzępy.
Nie wiedziała czy kocur jest obecny, tylko niewidoczny, czy zniknął znowu pozostawiając ją z kilkoma pytaniami. Przede wszystkim myślała nad tym czy wróci. Ba, czy wróci do Gotham, do którego powinna zajechać już dawno.
Trzymając ostrze sztyletu pod kryzą Królowej Serc, wolną ręka Harley sięgnęła do jej korony. Jeśli byłaby taka możliwość i nie byłaby ona do niczego przyczepiona - Quinn wciśnie ją sobie na głowę… z zawahaniem.
— Bez korony, to bez władzy — zaszczebiotała, nie poprawiając atrybutu . — ...detronizacja, prawda? A potem banicja dla tych, co nie chcą się podporządkować nowej, lepszej, wspanialszej władzy — zaśmiała się cicho, do siebie. Ignorując fakt, że inni ją ignorują i nie reagują… chyba?
— Jak to szło… — zamyśliła się. — ...Ach! God save the Quinn — małe przeinaczenie, ale pasujące.
Wróciła spojrzeniem do byłej królowej.
— Sio.
Bo przecież już uznała, że to ona jest Królową. Właściwie nieświadoma tego, jak to się może skończyć lub niezbyt chętną do tego, aby o tym aktualnie myśleć.

Quinzel cofnęła się o krok od tronu, na którym siedziała dotychczasowa królowa. Obserwowała zachodzące w niej zmiany, które nie należały do przyjemnych. Ba, byłaby w stanie przypomnieć sobie o rozpoczęcie jednego z serialu, w jakim przedstawiony był proces rozkładającego się zwierzęcia. Nie było to zbyt przyjemne, ba - nie było w ogóle, jednakże Harley obserwowała jakby z ciekawością, czekając na to, co może się wydarzyć lada moment.
Korona pięknie prezentowała się na jej głowie, to na pewno!
Sapnęła jednakże zaskoczona zimnem, które nagle nią owładnęło. Spojrzała nerwowo po kartach, w sufit, jakby spodziewając się, że woda leci czy coś w tym stylu. Zaraz też powoli zaczęła czuć, jak materiał się zmienia - spina nieco bardziej pod jej piersiami, na jej udach, przylega dokładniej do jej ciała, więc mimowolnie zerknęła w dół. Uśmiechnęła się szeroko na kolory kostiumu - w duchu przyznając, że stęskniła się za swoim uniformem i innymi, bardziej modnymi krojami w tych najlepszych (i należących do niej) kolorach. Trochę zaniepokoił ją ogon, który się pojawił, a za jaki złapała i ciężar na głowie, jakim okazały się rogi - te też zmacała. Nie odniosła wrażenia, jakoby wyrosły one z jej ciała, więc była spokojniejsza. Raczej nie chciała chodzić w tę i nazad z rogami i ogonem, mimo że niekiedy wyglądało to niesamowicie.
Największy wyraz zachwytu jednak był w momencie, kiedy Harley spojrzała na odmieniony młot. Co prawda, w pierwszej chwili miała ochotę jęknąć, że zniknęły te jej kolory i wzory (oraz ślady krwi czy innych płynów) na nim, ale palcami powiodła po błyszczącej, świecącej się spirali.
Zaczęła także zastanawiać się nad tym czy podobnie jak… poprzednia władza zyskała jakieś zdolności. Najpierw zatem machnęła ręką w stronę macek, a zaraz młotem czując się jak DCowska odmiana boga (bogini, ba, królowej!) piorunów, choć to tylko było upewnienie się, co ma, a co nie.
Zadarła podbródek zauważając jak karty się przed nią kłaniają. Na bojowe spojrzała mniej przychylnie i… cofnęła się do tronu, obuchem młota ściągając pozostałości po poprzedniej królowej, żeby samej zająć miejsce, choć musiała przyznać, że z ogonem to było ciężko! Harleen rozejrzała się po sali…
— Czy ktoś obecny rozumie, co ja mówię i jest w stanie odpowiedzieć, żebym ja zrozumiała? — zapytała, spoglądając po kartach. — Kocie, jesteś tu? Bo siedzenie w ciszy jest naprawdę dobijające, a skoro już mam koronę to mogę ci chyba kazać się odezwać, nie? Zwłaszcza że mam inne miejsce, osobę i zwierzęta, do których mogę wrócić, więc chciałabym się dowiedzieć, co ewentualnie dalej albo, nie wiem, jak wrócić może do siebie? — rozgadała się nieco, poprawiając na tym tronie i oparła podeszwę buta o obuch młota, który trzymała. — Ktoś mi odpowie?