Dolina Łez

Prawdopodobnie - na słowa Zielonej Strzały - Harleen ukłoniłaby się w jakże teatralnym geście, gdyby nie to, że była zmuszona machaniem wokół siebie czy też trzymaniem liny, ażeby czasem nie zlecieć. Ciężkie w tym momencie miała życie i z chęcią pomarudziłaby, gdyby mogła. Zdążyła jednak uświadomić sobie, że bywało gorzej. O wiele gorzej. Choćby wtedy, gdy padła kilkukrotnie ofiarą niszowych żartów Jokera.
Palcem wskazującym i kciukiem zacisnęła nozdrza, krzywiąc się. Przez moment rozważała to, by nie rozchylić warg, ale nie wiedziała, co jest gorsze.
Kiedy Oliver zwrócił się do Canary, ta nie zdążyła nawet odpowiedzieć i zaraz zniknęła pod taflą wody. Bardziej Harley Quinn zdziwiło to, jaki ciecz uzyskała kolor na ułamek sekundy. Dosyć ostrożnie przysunęła się na skraj, chcąc przyjrzeć się temu dokładniej.
Zaraz odwróciła spojrzenie na towarzysza.
- No chyba nie powiesz mi, że u niej myślenie owocuje w tym, że zostaje akurat w takim momencie strącona przez stado jakichś dziwnych owadów - prychnęła w jego stronę nieco podniesionym głosem. - Co teraz? Chcesz po nią zejść czy zeskoczyć? - spytała, bo jednak wiadomym było, że łucznik prędzej zajmie się Kanarkiem niźli wariatką, którą nie była! Harley? Nigdy.
- Trzeba uważać na te owady. Mogą wrócić niedługo - mruknęła pod nosem, prostując się delikatnie. Quinn sięgnęła do swojej torby, którą przewiesiła przez ramię, zacieśniając klamrę i zwężając długość paska. Poprawiła rękawiczki na swoich dłoniach i stanęła swobodnie, patrząc to na Zieloną Strzałę, to na taflę wody. - Może szybciej się zastanawiaj? - no tak, tak. Ona nie należała do zbyt cierpliwych osób. Poza tym - nie mogła stać bezczynnie!

Wiedzieć trzeba jedno: Harley Quinn jaka by nie była (infantylna, złośliwa, krzykliwa) to można jej dać cechę, jakiej nie lubiła każda - no, przynajmniej większość - kobieta. Mianowicie to, że nie przepadała za robalami. I choć mogły wydać jej się na początku urocze, kochane to jednak z czasem traciła cierpliwość. Zwłaszcza, gdy te mknęły wokoło jej twarzy, czasem chcąc wręcz w nią wlecieć. Stąd też blond psychiatra trzymała uniesioną, zgiętą w łokciu rękę tak, by przysłaniać część twarzy, ale mając widok na wszystko, co chce.
Quinn była wyraźnie niezadowolona z tego zachowania. Gdyby nie to, że Canary w tym momencie spartoliła - w jej mniemaniu, gdyż pewno była poddenerwowana - to nie byłoby problemów! Jeszcze te zachowanie Arrowa pozostawało wiele do życzenia. Co za człowiek...
- No to powodzenia - palnęła bezmyślnie i nawet mu zasalutowała, o dziwo nie uderzając siebie przy tym w twarz.
Harleen przyglądała mu się w zastanowieniu, kiedy przygotowywał się do skoku. Gdy Zielona Strzała wykonał swój ruch, a owady poleciały za nim niczym oszalałe, to blondynka szybko się rozejrzała. Chciała spojrzeć w dół, jednakże po chwili uznała, że ma czas dla siebie i ma szansę. To się liczyło przede wszystkim.
Pamiętając więc o tym, że miała linę, którą przywiązała do szlufki spodni. Nie po to, by ta ją utrzymywała, a po to, by miała szansę szybkiej reakcji na ewentualne oderwanie.
Torbę poprawiła, płaszcz właściwie do połowy schowała i widząc, że jeszcze trochę stromej górki ją czeka - postanowiła pobiec. Pobiec, podskoczyć - byle susem dotrzeć znacznie wyżej, do szczytu wodospadu, a tam do skał, z których powstał "posąg".

Harleen całkiem zgrabnie - jak na gimnastyczkę artystyczną przystało - przemierzyła odpowiednią odległość, dosyć prędko znajdując się tam gdzie powinna. Przynajmniej w połowie do miejsca docelowego. Wypadałoby napomknąć, że jasnowłosa ubolewała nad tym, iż nie mogła zobaczyć, co się działo z jej “towarzyszem”, jednakże wystarczająco wyobraźnia podziałała, kiedy usłyszała jego krzyk i charakterystyczny dźwięk wody, gdy ktoś do niej wpada. Zmotywowało ją to w jakimś stopniu, aby ruszać się zwinniej i szybciej decydować.
Quinzel więc po niedługim czasie, któremu towarzyszyły sprężyste kroki i nucenie jakiejś podrzędnej piosenki, znalazła się na tym kamiennym podłożu. Lina, którą wcześniej przywiązała do jednej ze szlufek spodni - już dawno została rozwiązana, gdyż nie ułatwiała kobiecie poruszania się. W takim tempie, jakiego to dokonała, już z pewnością. Materiał był już i tak zbędny, gdyż przy odcięciu - niewielka długość by pozostała.
Harley Quinn wsparła ręce o swoje biodra, czując się pewniej na tym podłożu. Odetchnęła ciężko i rozejrzała się. Wszędzie gęsta roślinność, zieleń kojarząca jej się z Jokerem, na którego myśl zacisnęła usta w niezadowoleniu i oburzeniu, że do takowej myśli dopuściła.
Kobieta podeszła do brzegu kamienia, chcąc wyjrzeć, co się dzieje na dole. Tego jednak nie uczyniła, rozmyślając się po chwili.
- Którędy ruszyć… - powiedziała cicho, do siebie. Tak, by w razie czego swoim głosem nie przywołać czasem tych owadów, bo były one zbędne. Zauważyła dróżkę, nieco wydeptaną i półki skalne. - Uh, okej. Ene, due… a dobra! - szybko machnęła dłonią i zachichotała. Schowała płaszcz do torby, z której wyciągnęła niewielki, ale za to ostry i z dobrego materiału, sztylecik. Torbę z powrotem przewiesiła przez ramię i poprawiła kitę, mocniej zawiązując gumkę na swoich włosach.
Stwierdziła, że ruszy półkami skalnymi. Trochę takiego sportu jej się przyda i uznała, że jeśli jakieś wygodniejsze przejścia są ukryte - to właśnie będą tam. Toteż ostrożnie, ale przy tym i pewnie, doskoczyła do pierwszej półki, trzymając mocno za powyższą, jeśli takowa się pojawiła. Byleby nie spaść i nie zwrócić na siebie uwagi tego obrzydlistwa na dole.

Harleen po rozejrzeniu się raz jeszcze, westchnęła ciężko. Zastanawiała się, co powinna była zrobić, jak zareagować. Świadomość, że pozostała samej sobie z jednej strony ją radowała, z drugiej odrobinę przytłaczała. Bądź co bądź, ciężko jej było się nie odzywać i nie słyszeć jakiegokolwiek głosu swojego rozmówcy. Nie powinno więc to nikogo dziwić, że czasem Ivy miała ochoty ją udusić swoimi pnączami. Podobnie ten drugi, o którym blondynka nie chciała rozmyślać.
Mimo to, Quinzel nie wyglądała na spanikowaną. Z torbą przewieszoną przez ramię i wyrzuconą na plecy, spacerowała i powoli, i ostrożnie, jakoby spodziewała się pułapki. Jednej, dwóch czy nawet dziesięciu. Nie znała tego miejsca, nie było ono normalne, więc musiała się wszystkiego spodziewać, pozostać z otwartym umysłem, jak to sobie tłumaczyła. Była psychiatra rozejrzała się po okolicy. Zdziwiona, przesunęła spojrzeniem zza łuk wodospadu, by właściwie dostrzec - nicość. Odniosła wrażenie, że jakby tylko razem z wodą pomknęła ku dołowi to spadałaby długo, długo, aż chyba padłaby z nudów! Takie przynajmniej były jej wnioski na tę chwilę!
Gdy jednak chciała chwycić się kolejnej półki skalnej, nie spodziewała się, że ta ukruszy się pod naciskiem jej palców. Już czuła, jak leci w dół, a wrzask - w przypadku Harley z pewnością i donośny, i mocny - rozległ się po całej dolinie, jakby miał lada moment wybudzić wszystkich z letargu. Wszystkich, o których ona sama nie wiedziała.
Zdziwiła się jednak tym, że zamiast zderzyć się nieziemsko boleśnie z twardą powierzchnią, która ukróciłaby jej żywot, poczuła pod sobą puch, niewidzialny, i lekki podmuch, jaki wyniósł ją na kładkę. Na początku myślała, że znalazła się w punkcie wyjścia i już chciała przekląć wszystko, co tylko może. Okazało się jednak, że była odrobinę wycofana. Zanim podniosła się i ponowiła wspinaczkę, rozejrzała się po okolicy. Mniejsza ilość owadów podniosła ją na duchu z pewnością, choć też zaraz zastanowiła: gdzie mogły się znajdywać, jak szybko mogą do niej dotrzeć?
Z takimi też pytaniami blondynka podniosła się z klęczek i zaczęła ponownie wspinaczkę. Zanim jednak ruszyła od razu w górę, postanowiła znaleźć coś wygodniejszego - może jakieś pnącza czy gałąź lub korzeń drzewa, wokoło którego mogłaby owinąć materiał i sunąc go ku górze, wspinać się znacznie szybciej. Także przy tym zadbać o to, by następnym razem nie runąć od razu!

Harleen spojrzała na te pnącza przypominające bluszcz. Aż coś serce jej ścisnęło z tęsknoty za Reddie, której już trochę czasu nie widziała. Naprawdę się za nią stęskniła. Chyba znacznie szybciej wróci do Gotham niż miała w zamiarze.
Podeszła do tej ścianki, wyciągając rękę jak tylko mogła i chciała podskoczyć. Odniosła jednak wrażenie, że lepiej nie ryzykować z tym, co oferuje ten las. Odwróciła się plecami do ściany pnączy, patrząc na otoczenie. Dostrzegła chyba ze dwie kostki domina, nieco przerośnięte, w tym jedna była chyba połamana w połowie. Jakby coś ciężkiego na nią spadło. Zauważyła też kamienie, ale uznała, że to pierwsze jest łatwiejsze do przeniesienia. Z pewnością wolała się wspinać niż schodzić; widok ją ciekawił!
Harleen więc dobyła ze swojej torby liny, podchodząc do całej kostki domino, którą obwiązała skrawkiem grubego sznura. Spojrzała po podłożu w nadziei na to, że dostrzeże wilgotniejszą, tym samym łaskawszą w przeciąganiu, ścieżkę. Jeśli nie - wtedy wzięła się do roboty i zaczęła ciągnąć za sznur, cofając się niewielkimi kroczkami pod bluszcz.
Zanim jednak wzięła się za ułożenie jednej na drugiej, ogarnęła wszystkie kości (w tym tę całą, już pod ścianą oraz dwie połówki) tak, by musieć teraz przenieść. Gdy próbowała dźwignąć jedną z połówek na powierzchnię tej największej - sapnęła głośno i spróbowała z kucków, dosuwając ją do ścianki. Dopiero przy drugiej połówce usłyszała klikanie.
- A co to? - powiedziała do siebie i zaraz dosunęła połówkę, by zwinąć linę, schować do torby, którą zamknęła i przewiesiła. Poprawiła swoje rękawiczki i potargała palcami włosy u czubka głowy, po czym zgrabnie wskoczyła na kostki, niewielki stos, który został z nich wytworzony.
Mogąc chwycić za pnąca, upewniła się, że są mocniejsze niż jej się wydawało. Nieważne czy tak było, czy nie - Harley miała zamiar je jakoś spleść, na wzór warkocza, by powstały sznur był silniejszy. Zanim do tego przystąpiła, rozchyliła poły bluszczowej kotary. Jakby chciała sprawdzić czy coś za nimi jest - jakieś zwierzę, może wąskie przejście w tej skale? Cokolwiek!

Biedna Harley się zasapała i pomęczyła trochę, aczkolwiek pragnienie jak najszybszego wydostania się, co jednak poprzedzone było dziecięcą ciekawością - robiło swoje; dodawało odrobinę adrenaliny i człowiek jakoś to ustawił.
Nic nie zauważyła. Uznała więc, że może się wspinać. Harleen oplotła raz dłonią ten sznur z bluszczu, a potem zaczęła się ostrożnie wspinać za jego pomocą. Patrzyła dokładnie tam, gdzie stawia stopy, ażeby nie zrobić sobie większej krzywdy.
Zanim wsparła się o docelową półkę skalną, jakoś postarała się zahaczyć swoją talię o bluszcz, by w razie poślizgnięcia się - mieć szansę zareagować i złapać za wysunięty skrawek skał. Wtedy dopiero pozwoliła sobie na to, aby siłą rąk unieść się i zobaczyć... to coś. Przyglądała się temu, a kiedy się zwrócił...
- Co do... - rzuciła na jednym wydechu, bo zaraz w nią wycelował i strzelił.
Blondynka miała w zamiarze się opuścić, trzymając za sznur z bluszczu i odbić od ścianki, by móc dojrzeć jakąś półkę - oddaloną w prawo czy w lewo - by się na niej zatrzymać. Chciała wtedy przejrzeć torbę i znaleźć gaz paraliżujący, który rzuciłaby tam na górę, choć nie miała pewności czy to zadziała. Także nie wiedziała czy żołnierska mrówka będzie wiedziała gdzie ruszyć, czy będzie stała w tym samym miejscu, w którym zauważyła ją Quinzel.
Tak czy siak, była psychiatra postanowiła spróbować.

Harleen jak tylko upadła na półkę skalną, może nie zawyła głośno, ale zdusiła w sobie taką chęć. Z jej gardła natomiast wyrwało się jęknięcie przepełnione bólem. Dobrze, że nie było tutaj nikogo, kto wiedział o zdolnościach byłej psychiatry. Zapadłaby się pod ziemię ze wstydu, a najpewniej zaczęła wykręcać, że to było u niej zamierzone.
Quinn zakryła pół buzi przedramieniem, jakby się obawiała, że może ten gaz się odbije i na nią spadnie. Na szczęście takie coś nie miało miejsca i jedynie skrzywiła się słysząc odgłos mrówki. Musiała jednak zastanowić się, co zrobić dalej, skoro ta była chwilowo unieszkodliwiona, a pnącza naderwane.
Rozejrzała się, by znaleźć jakąś szczelinę, bynajmniej po to, by wcisnąć w nią stopę. Miała nadzieję, że trafi na taką, do której mogłaby się wcisnąć cała. Chciała bowiem spróbować się wspiąć tak, że będąc opartą o jedną ścianę, powoli za pomocą rąk i nóg (których stopy stawiałaby na minimalnie wysuniętych skrawkach) wspiąć się na górę. Co prawda, to mogło być męczące, ale na tyle bezpieczne i wygodne, że pracując całym ciałem miała większe szanse, by szybciej dostać się na górze, choć nie wiedziała, co tam spotka.
Dopiero gdy zaczęła takową szukać, słysząc w głowie ten odgłos, pomyślała o tym, dlaczego ta mrówka była sama. Stąd nie miała szans zobaczyć, co jest tam na górze. Chcąc nie chcąc, musiała się wspiąć. Zadbała jednak o to, by w razie czego móc rzucić kolejnym gazem paraliżującym, a młot, którego trzon wystawał zza torby, mogła łatwo dobyć.

Wędrówka mimo że mozolna i niekiedy przerażająca (bo za każdym razem, gdy tylko się obsunęła o kilka centymetrów już zaczęła zastanawiać się, jak złagodzić upadek!) męczyła Quinzel. Harleen było ciężko wspinać się razem z torbą, która odrobinę jej ciążyła znajdując się między tułowiem kobiety a jej nogami.
Gdy znalazła się odpowiednio wysoko, zdziwiła się tym, że coś nagle objęło jej głowę. Zezowała tak, jakby chciała spojrzeć na środek swojego czoła, a krzyk chwilowo ugrzązł jej w gardle, kiedy to palce kobiety mocniej zacisnęły się na skałach, w nadziei, że to może jej w czymś pomóc.
Gdy kilka razy została tak pociągnięta, w miarę lekko, to spojrzała na mrówkę nie mniej przerażona niż zdziwiona. Syknęła jednak głośno, gdy ta jeszcze raz ją pociągnęła. Blondynka odruchowo chwyciła za rączkę mrówki, jakby w nadziei, że ta ją wciągnie na skałę.
Mimo że nie miała szans na dokładne rozejrzenie się to dostrzegła inne mrówki. Nie spodobało jej się to, jak podchodziły do półki skalnej i zrzucały inne kamienie. Ba, mocniej zacisnęła dłoń, zaś drugą sięgnęła do trzonka swojego młota, by móc w każdej chwili go wyciągnąć, gdy zajdzie taka potrzeba. Starała się też wejść na tę półkę ostrożnie stawiając stopy i nadal trzymając się mrówki.
- Och, no cofnij się, no! - jęknęła do tego stworka, jakby sądziła, że ono ją zrozumie. Chociaż, może?

Harleen o wiele bezpieczniej czuła się, stojąc na - jak na razie - pewniejszym gruncie, choć wielkie mrówki niezbyt ją zachęcały do zacieśniania jakichkolwiek więzi. Blondynka uważnie rozejrzała się po okolicy, dostrzegając znaczącą liczebność pracownic, które bardziej przejęte były głazami i pomniejszymi skałami, jakie zaczęły zrzucać ze skarpy, na jaką niedawno się wspięła.
Blondynka, już teraz czujniejsza, wyciągnęła młot, który był całkiem imponujący. Choć masywny, z mocnych materiałów, to nie wydawał się jej szczególnie ciężki. Zapewne poprzez wielomiesięczne, jak nie letnie, korzystanie z takowego. Obuch młota był zaokrąglony. Jak na jednym wymalowane były kółka, które można by z łatwością skojarzyć jako te od hipnozy czy tarczy, tak na drugim prezentowało się kilka rombów. Brzegi obucha pomalowane były na czerwony kolor, a wzdłuż głównej części młota, przemknęła czarna, gruba linia. Trzon natomiast, w połowie drewniany (widać materiał), a w połowie "zapleciony" był czarną i czerwoną taśmą. Ot, charakterystyczny znak rozpoznawczy byłej psychiatry.
Blondynka oparła obuch o glebę, wspierając zaraz o niego podeszwę i spojrzała po mrówkach. Klikanie jednej z nich nie uszczęśliwiło Harleen, która - po zamknięciu torby, zmniejszeniu długości jej paska i przerzuceniu na plecy - złapała młot oburącz, co jakiś czas zerkając w stronę swojego bagażu. Wiedziała, że pozostało jej okoły czterech granatów paraliżując i nadprogramowe dwa, które miały rozśmieszyć i chwilowo oślepić; nie chciała ich jednak używać od razu. Nie miała pojęcia jak długo tutaj jeszcze będzie, jak daleka droga... i jak wiele przeszkód na nią czeka w postaci wojska mrówek.
Linę miała zaczepioną tak, by móc po nią sięgnąć, a przy pasie wokoło prawego uda, znajdywał się sztylet o charakterystycznym dla kobiety zdobieniu.
Cyrkówka - z braku laku taka nazwa - spojrzała w stronę mrówek-żołnierzy, przymrużając oczy. Nie podobało jej się to, jak w nią wycelowały, ani to, że inne zaczęły się zbliżać. Nie było łatwo jakkolwiek zareagować, więc Harley rozejrzała się raz jeszcze. W poszukiwaniu nad skałą, która nie została wzięta i zepchnięta przez żadną z mrówek na ewentualne skrycie.
Gwizdnęła cicho, jakby miała bardzo, bardzo nikłą nadzieję, że któraś z mrówek będzie ją rozumiała. Tak to planowała właściwie rozbiec się, odbić od skałki, aby wylądować na jednej z mrówek, chcąc złapać jej czułka czy też liną opleść i poprowadzić. Może to jej się uda? Jeśli nie - nadal będzie optować by się schować za skałą, i wtedy najwyżej po raz kolejny podejmie się próby,