Shinjuku Gyoen

Spory park z pięknymi ogrodami - dawniej cesarskimi, ale obecnie publicznymi - w Shinjuku i Shibuyi. Łączy w sobie akcenty francuskie, angielskie i japońskie. Na jego terenie znajduje się tradycyjna herbaciarnia.

Susanoo postanowił dzisiaj zejść na Ziemię, dawno bowiem tego nie robił, a był ciekaw, jak zmienił się świat, który tak pędzi w rozwoju od jakiegoś czasu. Niedługo, dzięki swojej technologii, mogą stać się potężniejsi od nas, bogów - pomyślał i zaczął się przechadzać po parku. Był niezwykle piękny, jak zresztą większość japońskich zadbanych ogrodów. Dziwiło go jednak, że park jest stosunkowo pusty, ponieważ powinien w taką pogodę być pełen ludzi. Po chwili jednak okazało się, czemu tak jest. Nagle zobaczył jakby... Umarlaka. Było to po prostu martwe ciało, które ożyło. Zdziwił go ten widok, ponieważ nie słyszał nic o tym, by coś złego działo się na Ziemi. Prawdą też jest, że jednak dawno też nikogo nie wysyłał na dół, aby sprawdził, co się dzieje. Na początku był tylko jeden, jednak za nim szło kolejnych kilka. Wyraźnie byli agresywni i postanowili zaatakować Susanoo. Nie wiedzieli jednak, że nie mają szans, się bez najmniejszych problemów eliminował jednego po drugim, czy to mieczem czy po prostu siłą fizyczną. Kiedy pozostał na polu walki tylko jeden, złapał go za gardło i zapytał:
- Co tu się dzieje? Odpowiadaj!

No i sytuacja zrobiła się nagle nie jasna. Z nieba doszedł Susanoo jakiś ryk, głos, który spowodował przerażenie i popłoch wśród zombie, które nagle zaczęły uciekać, nie jednak za sprawą wojownika, jak to zwykle bywało, a jakiś stworów z nieba. Na oko ze dwa razy większe od człowieka, ale w niczym go nie przypominającego. Miały skrzydła i rogi, jednak nic więcej na razie bożek nie dostrzegł, mimo nadludzkiego wzroku. Wiedział jednak, że skoro zombiaki się ich boją, to muszę je znać, w końcu zaatakowały nawet boga, nie bojąc się niczego. A czego mogę się w końcu bać umarlaki? To jest właśnie zagadka. Musi to być coś, co pozbawi ich życia całkowicie, a więc jakiś stwór, mogący zabrać ich duszę na zawsze, bądź po prostu, najzwyczajniej w świecie - zjeść. Susanoo zaczął snuć domysły, że może to być jakaś grubsza sprawa, której nie mogą jednak zbadać ludzie, a tylko bogowie. Nie miał jednak teraz czasu na jakieś rozmyślania, stwory z nieboskłonu były ważniejszym zmartwieniem. Na razie nie podejmował żadnych działań, jednak był gotowy, by je podjąć.

Susanoo z niewiadomych powodów dał się zaskoczyć. Może chciał sprawdzić, na co stać bestie, by później sprawdzić, jaki poziom musi obrać, by z nimi walczyć? Tylko on to wiedział. W każdym razie musiał teraz jakoś wylądować, by nie gruchnąć mocno o beton. Lecąc w dół obrał pozycję, aby spokojnie wylądować, nie ponosząc przy tym większych obrażeń, więc zrobił szybki obrót, przyjmując jakby pozycję kuli, a później spokojnie lądując na ugiętych nogach, przejmując jednak większy ciężar uderzenia na zdrową nogę. Nie miał jednak zamiaru czekać na kolejny atak potworów, więc od razu wzniósł ręce ku górze i przyzwał pioruny, które miał od razu uderzyć w demony, przeciwników boga. Od razu po tym miał użyć jeziorka, a właściwie wody z niego, by przygotować sobie wodne pociski, a więc podnieść jej ciśnienie, uformować w swojego rodzaju pociski/kolce, i posłać w stronę każdego z przeciwników, jeśli same pioruny nie dadzą rady. Pociski oczywiście powinny zostać "wystrzelone" z dużą prędkością i w ogromnej ilości(pociski są wielkości tych od broni palnej, ale w zabójczo dużej ilości powinny stworzyć swojego rodzaju zaporę, która nie dość, że mocno uszkodzi demony, to jeszcze stworzy mur niemal nie do ominięcia).

Atak udał się tylko w połowie, niestety. Demony jakimś cudem pochłonęły całą energię z piorunów, a w dodatku przetworzyły ją na energetyczne ataki, które posłały w Susanoo. Na szczęście drugi atak wodnymi pociskami przyniósł lepszy efekt i podziurawił skrzydła niektórym stworom, dzięki czemu atak energetyczny trafił boga tylko w ramię, nie czyniąc wielkich szkód. Później wyraźnie na coś czekały, ponieważ nie podejmowały żadnych działań. Susanoo postanowił zwiększyć trochę swoje rozmiary, by wyglądać trochę okazalej. Wiedział jednak, że nie ma wiele czasu na przemianę w jakiegoś smoka czy stwora, więc przyjął formę 15-metrowego człowieka, by nie musieć diametralnie zmieniać całego swojego organizmu na zupełnie obcy. Na takie rzeczy można sobie pozwolić, ale przed walką, kiedy jest czas na przygotowania, a nie w środku walki. Zresztą, nie wiadomo też, czy zdąży zmienić się w tego tytana, ale na pewno to będzie szybsze, niż smok czy inny mityczny stwór. Po tym jednak nie miał zamiaru atakować, a przygotować się co najwyżej do ataku, uniku czy obrony. W końcu nie wiedział, co nadchodzi...

Po chwili Susanoo zamienił się w wielkiego człowieka, wyglądem przypominał tytana, giganta z różnych mitologii, co mogło nieźle przestraszyć wielu ludzi czy innych kosmitów. Był teraz kilka razy większych od małych demonów, jednak jego przemyślenia przerwał jakiś ryk, na pewno nieludzki, nawet Sus w tej formie nie umiał takiego imitować. Reszta odpowiedziała na jego krzyk, więc już wiedział, że to musi być ktoś ważny, ten, na którego czekały. Po chwili wyłonił się z chmur ze swoimi sługami na łańcuchach. W tej oto chwili bóg zaczął działać, skupiać wodę w jeziorze, która miała służyć do ataku. Podnosił jej ciśnienie, by w odpowiedniej chwili uderzyć wodnymi biczami pod tak ogromnym ciśnieniem, że przy odrobinie szczęscia powinna przepołowić nawet te demony. Przynajmniej te mniejsze, bo ten szef może być dużo cięższym kąskiem. Dla niego przygotowywał jednak przygotowywał dużo nawałnicę wodnych, dużych pocisków.
Nagle małe demony za rozkazem szefa, otoczyły boga. Kiedy już to zrobiły, wodne bicze miały je zaatakować, rozciąć od dołu do góry, bądź po prostu przedziurawić, a sam Susanoo był gotów, by dalej działać. Czy to się bronić, czy atakować, czy wysłać pociski w szefa.

Sytuacja nie malowała się najlepiej dla boga, demony okazały się dużo bardziej zawzięte niż zakładał. Były wytrzymałe i silne, a w dodtaku bardzo agresywne. Wbiły się nawet Susanoo w ciało i wyraźnie nie miały zamiaru puścić, wyrywając mu przy tym trochę mięsa z ciało. Bóg nie miał dużo czasu na to, by zainterweniować, więc użył praktycznie chyba najprostszego i najbardziej skutecznego sposobu, aby je powstrzymać. Postanowił użyć do tego wodu. Wpuścił trochę wody z jeziorka do gęby każdego z demonów, by te zaczęły się nią dławić i tracić oddech, a kiedy już wylądują w ich żołądkach, ta zamieni się w niezwykle ostre kolcem pod ogromnym ciśnieniem i przebije je od środka, gdzie obrona jest dużo słabsza. Susanoo nie miał jednak zamiaru czekać na efekty do samego końca i kiedy już demony będą miały wodę w żołądkach, wyskoczy w stronę wielkiego szefa, jednocześnie wystrzeliwują w jego stronę ogromne słupy, a właściwie szpikulce wodne(około 5-6), by spróbować go przebić, a jednocześnie użyć ich jako dywersji, bo jego prawdziwym zamiarem miało być potężne uderzenie w głowę z prawą ręką. Miał to być cios nokautujący, chociaż bożek zdawał sobie sprawę z tego, że będzie o takowy cios ciężko...

Susanoo w końcu poradził sobie z mniejszymi demona, traktujący je wodą i powodując to, że spłonęły na dobre. Jeden problem miał z głowy, jednak pozostał ten większy, czyli ich szef. Z nim nie poszło tak łatwo, ponieważ mimo pewnych obrażeń umiał wytworzyć nowe ręce. Wodne kolce zatrzymał zaś ścianą ognia, o dziwo bez najmniejszych problemów. Zdziwiło to boga, gdyż rzadko mu się zdarzało spotkać kogoś, kto z taką łatwością potrafił zatrzymać jego wodne ataki samym ogniem. Niemniej jednak, nie miał czasu, aby się nad tym zastanowić. Zaraz zza pary wodnej w jego kierunku wyleciała pięść, wymierzona prosto w twarz, jakby gość widział przez parę. Susanoo można powiedzieć zareagował instynktownie, na refleks, próbując uniknąć ciosu odchyleniem w bok, po czym od razu skontrować lewym sierpem, bardziej na czuje i biorąc pod uwagę ułożenie ręki potwora. Nie miał zresztą w tym momencie zbyt wielkiego wyboru, tę kontrę musiałem przeprowadzić po prostu na czuje, bez większej kalkulacji i planu działania.

Sytuacja z każdą minutą robiła się coraz cięższa a bóg o tym dobrze wiedział. Małe demony o dziwo nie spłonęły, a po prostu obserwowały sytuację z daleko. Cios Susanoo dotarł przeciwnika w jego pysk, pozbawiając go skutecznie równowagi. Po chwili jednak jeden z jego mniejszych podwładnych wgryzł się w dłoń wojownika, sprawiając mu ból. Ten moment wykorzystał szef i rzucił się na niego, nie dając zbyt wiele czasu na reakcję, co poskutkowało wylądowaniem na ziemi i okładaniu go rozżarzonymi pięściami po twarzy. Nie ukrywają, Sus poczuł piekący ból, ale także wolę walki, poczuł, że walka go coraz bardziej pochłania, że wchodzi w swój bitewny szał, a na jego twarzy pokazywał się szaleńczy uśmiech, jakby sprawiało mu to przyjemność. Wtedy szarpnął dłonią z mniejszym demonem i cisnął w demona potężnie pięścią wraz z intruzem, taki pakiet premium. Nie czekał na efekt, i od razu zrobił to samo drugą pięścią, uderzając w okolice splotu słonecznego. Po tym miał stanąć na nogi, a także... śmiać złowieszczo i krzycząc:
- Ale jazda! Zabawmy się jeszcze trochę! Wtedy chciał ruszyć na swojego przeciwnika z całym szaleństwem w oczach i zacząć go okładać dosłownie losowym ciosem. Tracił powoli kontrolę nad sobą, uderzał chaotycznie, z ogromną prędkością i siłą. Jego celem na tę chwilę był szef, ale jeśli mniejsze demony także postanowią się włączyć, to raczej marny ich los... Oczywiście pięści mogły nie był jedynym zagrożeniem, bo w szale kto wie, czy przez przypadek nie użyje tez innych ataków...